Κρίση και παράκορυση

Σε κάποια συνέντευξη της πριν από μερικούς μήνες η βουλευτής Πέμη Ζούνη έκανε μια δήλωση σχετικά με τον Αντώνη Σαμαρά την οποία την βρίσκω τρομερά επίκαιρη την σήμερον ημέρα. Η Πέμη είπε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε μια χώρα σε κρίση, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς ανέλαβε ένα κόμμα σε παράκρουση. Η παράκρουση είναι μια καλή φράση για να περιγράψει κανείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κεντροδεξιά παράταξη. Σπαρασσόμενη από την αποχώρηση της Ντόρας Μπακογιάννη και την ανεξαρτητοποίηση του Κιλτίδη ο Αντώνης Σαμαράς μη έχοντας που να στραφεί έτεινε χείρα φιλίας στον Κώστα Καραμανλή το κυβερνητικό έργο του οποίου εγκωμίασε. Την στιγμή λοιπόν που έπλεξε-στην αίθουσα της γερουσίας της βουλής - το εγκώμιο του πρώην πρωθυπουργού η λανθάνουσα παράκρουση που διαπνέει την Ρηγίλης ήρθε πανηγυρικά στην επιφάνεια. Ο Σαμαράς που σαν άλλος Αριστοτέλης Παυλίδης κούνησε το δάχτυλο και έδειξε την πόρτα της εξόδου στον Βουλγαράκη και τον Ρουσόπουλο-τα πρωτοπαλίκαρα της προηγούμενης κυβέρνησης -έκανε μια πλήρη στροφή γύρω από τον εαυτό του και επαίνεσε τον Καραμανλή ως πολιτικό άνδρα. Και ας φωνάζει ο Πέτρος Δούκας ότι το πρωθυπουργικό γραφείο συντόνιζε το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Και ας φωνάζει ο πρώην υπουργός οικονομίας ότι είχε στείλει επιστολές στον Καραμανλή που έλεγαν ότι έπρεπε τα προηγούμενα χρόνια να ληφθούν σοβαρά μέτρα για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Ο Σαμαράς ωστόσο ακολουθεί την τακτική του πρώην πρωθυπουργού. Κλείνει τα αυτιά σε όσα δεν του αρέσουν και κόβει και ράβει την πραγματικότητα στα μέτρα του. Ουρλιάζει ότι δεν θέλει εξεταστική για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας. Ωρύεται ότι δεν θέλει εξεταστική για το σκάνδαλο των ομολόγων. Φωνασκεί ότι δεν θέλει να κάνει άλλη αυτοκριτική για τα πεπραγμένα της ΝΔ γιατί θεωρεί ότι η παράταξη του δεν έχει καμία ευθύνη. Ποιος πείθεται όμως από τις ψευτοπουριτανές μετανοούσες μαγδαληνές; Ακόμη και τα συντρόφια του Αντώνη στο ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα δυσφορούν μαζί του. Έξαλλοι έγιναν οι κεντροδεξιοί γερμανοί ευρωβουλευτές όταν τον άκουσαν να απορρίπτει το μνημόνιο της τρόικας για την διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Αλήθεια αναρωτιέμαι τι θα τολμάει να εκστομίζει ενώπιον της Μέρκελ ο Αντώνης; Θα έχει το θάρρος να της λέει κάτι παραπάνω από καλημέρα; Δεν νομίζω. Και η παράκρουση συνεχίζεται. Ο Μανώλης μαλώνει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για τους γαλάζιους συνδικαλιστές της Ολμε που κατέβασαν το μολύβι και δεν διορθώνουν γραπτά των πανελληνίων. Ο βουλευτής Τζαβάρας ζητάει άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών του συντρόφου του Μαρκογιαννάκη ο οποίος θυμώνει τα μάλα και απειλεί να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Ο Τζαβάρας βέβαια έχει στο ενεργητικό του και αυτή την φαιδρή ιστορία του cabinet man που μας έπεισε ότι ο εν λόγω όταν διδασκόταν αγγλικά στο σχολείο μάλλον την έκανε κοπάνα. Δεν είναι κακό πράγμα να μην ξέρεις. Κακό πράγμα όμως είναι να αγνοείς και παρόλα αυτά να το ανοίγεις το στοματάκι σου. Σε κάθε περίπτωση μια φιλική συμβουλή έχω να απευθύνω προς τον κύριο Τζαβάρα. Την επόμενη φορά που τα βρείτε σκούρα με τα αγγλοσαξωνικά τηλεφωνήστε στην Καλομοίρα ή έστω στην Τζούλι Μασίνο. Θα σωθείτε. Αφήστε που δεν θα πρέπει εκ των υστέρων να εξηγείτε το πώς είναι δυνατόν ένας ντουλαπάς του μόχθου να αμείβεται για την εργασία του μέσω ενός μαύρου ταμείου μίζας, Για το θέμα της μίζας δεν έχω πολλά να πω. Παραμόνο ένα. Κάθαρση παντού σε όλα τα κόμματα και σε όλους τους χώρους. Ο Μαντέλης εκτέθηκε ηθικά και πολιτικά. Έκανε κάτι που αμαύρωσε την σταδιοδρομία του και που κηλίδωσε το ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να βρεθεί ενώπιον της δικαιοσύνης και να λογοδοτήσει. Αυτή θα κρίνει. Την άγουσα πρέπει να πάρουν όλοι όσοι υπάρχουν αποδείξεις ότι έχουν ζημιώσει και βλάψει τον τόπο. Από οποίο πολιτικό χώρο και αν προέρχονται. Το είπε ο Παπανδρέου προεκλογικά και το κάνει πράξη μετεκλογικά. Ο Καραμανλής επέλεξε να κουκουλώσει σκάνδαλα, να κλείσει την βουλή, να βυθίσει την πολιτική ζωή σε ένα νοσηρό κλίμα. Να φανταστείτε η κυβέρνηση του εξαφάνισε τα ίχνη από το σκάνδαλο των υποκλοπών. Το θέμα δεν μπορεί να διερευνηθεί γιατί κατεστράφησαν στα στοιχεία. Ο Παπανδρέου πάντως συνεχίζει να ανεβαίνει τον γολγοθά. Παλεύει να σώσει μια χώρα και ένα λαό που δείχνει να μην θέλει να σωθεί. Ο έλληνας είναι ένας πανηγυρτζής και κοιτάει μόνο την πάρτη του μου είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξη ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος και έχει δίκιο. Όλοι λέμε θέλουμε να αλλάξουμε την Ελλάδα αλλά υπό την προϋπόθεση ότι η αλλαγή θα θίξει μόνο τους άλλους και δεν θα ενοχλήσει τα κεκτημένα συμφέροντα μας. Εκστομίζουμε με ευκολία την φράση έλα μώρε τώρα ας πτωχεύσουμε χωρις να έχουμε την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει πτώχευση. Πτώχευση σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα. Πτώχευση σε μια χώρα που εισάγει τα πάντα. Και σας γνωστοποιώ τούτο η Αργεντινή που κήρυξε πτώχευση πριν από δέκα χρόνια μπορεί να έχει ανεβάσει τους ρυθμούς ανάπτυξης της αλλά ακόμη και τώρα δεν έχει επενδυτές. Κανένας μα κανένας δεν έχει αγοράσει τα ομόλογα της διότι δεν έχει πρόσωπο, δεν την εμπιστεύονται. Φανταζόσαστάν τον χαμό που θα γινόταν στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα, σ’ αυτή την πανέμορφη χώρα που η πλειονότητα των κατοίκων της ζει μέσα στον κυκλώνα της διαφθοράς. Γιατροί με ετήσιο εισόδημα 300 ευρώ, κάτοχοι πολυτελών σπιτιών που πληρώθηκαν το επίδομα για φτώχεια, εισοδηματίες που δεν δήλωναν ούτε ένα σεντ στην εφοριά και τώρα τρέμουν τις διασταυρώσεις για την πολυτελή τους διαβίωση, βαθύπλουτοι εισοδηματίες που έβγαλαν εκτός Ελλάδας μεγάλα κεφάλαια και τώρα τρέμει το φυλλοκάρδι τους ότι θα τους ανακαλύψουν και αγωνίζονται να επαναπατρίσουν τους πακτωλούς των χρημάτων τους. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι τα σκάγια της εξυγίανσης θα πάρουν και όσους δεν φταίνε. Δεν φταίει ο συνταξιούχος των 700 ευρώ που η άγαμη θυγατέρα στρατηγού συνταξιοδοτείται από το κράτος χωρις την παραμικρή ασφαλιστική εισφορά. Δεν φταίει ο μισθωτός που υπάρχουν υπέρογκες συντάξεις αναπηρίας ή που έπαιρναν παχυλές συντάξεις χηρείας γυναίκες ακμαίες που θα μπορούσαν να εργαστούν. Την νύφη την πληρώνουμε όλοι όμως. Ίσως γιατί όλοι ανεξαιρέτως έχουμε την ευθύνη της σιωπηρής αποδοχής του μπάχαλου που επικρατούσε μέχρι τώρα. Όλο ξέρουμε ανθρώπους γύρω μας που κλέβουν το κράτος αλλά δεν τους σταματήσαμε ποτε. Αντίθετα μάλιστα τους ζηλέψαμε. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Μέσα σ’ αυτό το νοσηρό κλίμα που έχει αναπτυχθεί στην χώρα μας ο θαυμασμός μου για τον Παπανδρέου-τον οποίο δεν ψήφισα στην εσωκομματικές εκλογές του 2007-τείνει να μεγαλώνει. Προσπαθεί να μας σώσει και δεν το βάζει κάτω. Είναι μόνος απέναντι σε πολλούς. Απέναντι σε παραδοσιακά κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ, απέναντι στον Σάμαρα, απέναντι στην Παπαρήγα η οποία περιμένει το σφυροδρέπανο να πέσει πάνω από τα καπιταλιστικά κεφάλια μας, απέναντι στα τσιράκια του συνδικαλισμού που κλείνουν τα λιμάνια και ρεζιλεύουν την χώρα μας στο εξωτερικό σε τουριστική περίοδο, απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα. Για τον Αλέξη θέλω να κάνω ειδική μνεία. Θέλω να του δώσω συγχαρητήρια που κατάφερε να γίνει εχθρός με τον Αλαβάνο, που κατάφερε και έβγαλε τους ανανεωτικούς αριστερούς από το κάδρο του άρρωστου μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και κατάφερε να ρίξει δημοσκοπικά τουλάχιστον το ποσοστό της παράταξης του. Τα ωραία λόγια του Αλέξη δεν πιάνουν τόπο. Από το 4,1 % που πήρε στις εκλογές του 2009 οι σημερινές δημοσκοπήσεις του δίνουν 3,5%. Αλέξη πάρ’το αλλιώς. Ο κάποτε γοητευτικός λόγος που εκστόμιζε η γοητευτική ανατομία σου θυμίζει ξύλινο λογίδριο φαιδρού σοβιετικού ηγέτη. Και για να μην ξεχνιόμαστε σας υπενθυμίζω ότι ο Αλέξης όταν ρωτήθηκε για το τι πρέπει να κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την οικονομική κρίση αυτός απάντησε πρέπει να κάνουνε προσλήψεις 150.000 ανθρώπων στο δημόσιο. Το δημόσιο δεν αντέχει πια Αλέξη. Το φάγαμε, το ξεζουμίσαμε, το ξευτελίσαμε, το διαλύσαμε. Πρέπει να σκεφτούμε πολύ καλά όλοι μας για το που πάμε ως κοινωνία από εδώ και πέρα. Πρέπει να σταματήσουμε να κλέβουμε, πρέπει να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε μια θέση στο δημόσιο, πρέπει να πάψουμε να σπουδάζουμε ειδικότητες και επαγγέλματα τα οποία είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει στην ανεργία, πρέπει να σταματήσουμε να καλιεργούμε προιόντα που δεν θα μπορούμε να τα διαθέσουμε στην αγορά, πρέπει να αποκτήσουμε σεβασμό για την γη που πατάμε. Σε ο, τι αφορά το δικό μας επαγγελματικό συνάφι-αυτό τον δημοσιογράφων-θέλω να πω ότι ντρέπομαι γι’ αυτό που είμαστε. Το ξέρετε ότι υπάρχει δημοσιογράφος που έχει συγγενική σχέση με τον Αντώνη Σαμαρα ο οποίος βγαίνει στα κανάλια και υποτίθεται ότι ασκεί αντικειμενική κριτική; Δεν βλέπετε συγκεκριμένο παρουσιαστή πρωινής εκπομπής ο οποίος παραπλανεί με τα λεγόμενα του τον κόσμο σε σχέση με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο; Δεν πρέπει κάποιοι να ζητήσουν συγνώμη από την υφυπουργό Θεοδώρα Τζάκρη για την ακατάσχετη δημοσιευμένη ψευδολογία για το θέμα των προσλήψεων στο Μουσείο της Πέλλας; Τελικά για ορισμένους από εμάς η ειδησεογραφία είναι τηλεοπτικό show το οποίο έχει την διάρκεια μιας σαπουνόφουσκας. Αυτή η κατάσταση προσβάλει την αισθητική μου. Γι’ αυτό και όταν βλέπω λαζόπουλους της υποκουλτούρας στην μικρή οθόνη αλλάζω κανάλι. Είπαμε ζούμε σε εποχή κρίσης και παράκρουσης. Ας φυλάμε τα νώτα μας από τους τηλεσωτήρες αδέρφια.