Τι θέλουμε να είμαστε εν τέλει;

Όλοι οι έλληνες κατά βάθος θέλουμε να είμαστε αμερικάνοι. Ναι, μην απορείτε μ’ αυτή την κάθετη εκτίμηση μου. Αν το σκεφτείτε σοβαρά, με λίγη ωριμότητα θα συμφωνήσετε μαζί μου. Παντρευόμαστε για λόγους κοινωνικής ηθικής. Αγοράζουμε σπίτι, εξοχικό, σκύλο, αυτοκίνητα γιατί τα θεωρούμε στοιχεία κοινωνικής ανόδου. Κάνουμε κρουαζιέρες, μιλάμε με iphone, μαθαίνουμε αγγλοαμερικάνικα, παρακολουθούμε σαπουνόπερες, καταναλώνουμε θορυβώδη κινηματογραφικά blockbuster, πίνουμε τόνους πασίγνωστου σκουρόχρωμου αναψυκτικού και εν πάση περίπτωση έχουμε προσαρμόσει την ζωή μας στο δυτικοφορεμένο American dream έστω και αν το ραδιόφωνο μας παίζει κατά πλειοψηφία ανατολίκα χιτάκια. Το πιο ανώμαλο πράγμα ωστόσο απέναντι σ’ αυτή την προφανέστατη πραγματικότητα είναι ότι ενώ λατρεύουμε τις καπιταλιστικές μας αμερικανιές περιστασιακά και σποραδικά γινόμαστε θλιβεροί αριστεροί απόγονοι των σοβιετ. Τι εννοώ; Στον τομέα της εργασίας μας λ.χ. θέλουμε υπέρογκα δικαιώματα μέχρι του σημείου του να καθόμαστε άεργοι και πληρωνόμαστε παχυλά. Στον τομέα της φορολογίας λ.χ. σχεδόν κανένας έλληνας από εμάς δεν θέλει να βάλλει το χέρι στην τσέπη. Όταν σημάνει η καμπάνα της πληρωμής στο ταμείο σχεδόν όλοι μας σηκώνουμε το δάχτυλο και δείχνουμε τον πλησίον μας με την φράση: <Όχι, εγώ ο άλλος> να υπάρχει μέσα στο στόμα μας σαν υπογλώσσιο χαπάκι. Και τότε ανάβει ο αντιαμερικανισμός μας, ο αντικαπιταλισμός μας. Φωνάζουμε, διαδηλώνουμε αλλά όταν γυρίζουμε στο σπίτι μας βλέπουμε την αλλοδαπή την οποία έχουμε (ανασφάλιστη) να μας το καθαρίζει μια φορά την εβδομάδα. Σ’ αυτή την περίπτωση και σε πλείστες άλλες ο σοβιετισμός μας σιωπά ηχηρά. Γιατί τα θέλουμε όλα για την πάρτη μας και χωρίς όμως να συμβάλλουμε σε ένα κοινό καλό. Χωρίς να κοπιάσουμε για ένα κάποιο κοινό καλό. Ζητάμε π.χ. υψηλής ποιότητας υγεία και παιδεία αλλά δεν μπαίνουμε στον κόπο να αναρωτηθούμε πως θα επιτευχθεί το υψηλό επίπεδο αν δεν πληρώνουμε όλοι μας ανεξαιρέτως αυτό που πρέπει. Σε τούτο το σημείο δεν έχουμε καμία σχέση με τους Αμερικάνους. Οι Αμερικάνοι πληρώνουν τους φόρους τους. Αν δεν το κάνουν ξέρουν ότι η διαδρομή είναι μόνο μια. Αυτή για την φυλακή. Και μην βιαστείτε να με αμφισβητήσετε. Θα σας θυμίσω την ιστορία της Μάρθας Στιούαρτ. Η πιο διάσημη τηλεοπτική περσόνα της αμερικανικής tv είδε της φυλακής τα σίδερα όταν την τσάκωσαν να φοροαποφεύγει. Πάντως στο θέμα της φοροδιαφυγής ένα πράγμα που με ενοχλεί περισσότερο από τους φοροδιαφεύγοντες είναι οι ομιλούσες κεφαλές της τηλεόρασης που τους σχολιάζουν και τους κριτικάρουν. Και σ’ αυτό το θέμα δυστυχώς μοιάζουμε με τους αμερικάνους. Οι ομιλούσες κεφαλές της tv χρησιμοποιούν ξύλινο λόγο-χειρότερο από αυτό των πολιτικών-λαικίζουν εμετικά και ιδρώνουν καθώς προσπαθούν να φανούς λαοφιλείς. Δεν ξέρω ποια κεφαλή από αυτές που παρακολουθώ να αφρίζουν μπροστά στις κάμερες είναι η χειρότερη. Ο Λαζόπουλος, ο Αυτιάς, ή ο ξεχασμένος χολερικός Στέφανος Χίος; Δεν τολμώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή μας αν τα μανιφέστα των παραπάνω κυρίων θα υλοποιούνταν. Ευτυχώς κινούνται στην σφαίρα του ανέφικτου. Αυτό που ωστόσο φαίνεται να είναι εφικτό είναι ότι εν λόγω κύριοι είναι μέρος του τηλεοπτικού συστήματος μας και μάλιστα κρατούν πρώτη θέση. Εδώ και αν έχουμε παθογένεια αλλά είπαμε η ελληνική τηλεοπτική παθογένεια πάει χέρι, χέρι με την αντίστοιχη αμερικάνικη. Από τον απόηχο των ημερών κανονικά θα είχα πολλά να σχολιάσω. Θα θυμηθώ όμως μόνο ένα. Θα θυμηθώ τον Γιώργο Αυτιά την Τρίτη να συμμετέχει ψυχή και σώμα στον τηλεκανιβαλισμό της Άντζελας Γκερέκου και την Παρασκευή σε χαλαρή κατάσταση με πιο ήπια την αντίδραση του απέναντι στο θέμα να ζητάει από το κοντρόλ να του βάλουν μουσικό χαλί τραγούδι του Βοσκόπουλου. Σ’ αυτή την τηλεοπτική αναμπουμπούλα είμαι εχθρικός. Θυμώνω με την παρέλαση ανευθυνουπεύθυνων που λένε το μακρύ τους και το κοντό τους μόνο και μόνο για να δουν αν γράφει η φάτσα τους στο γυαλί. Μα καλά κανείς δεν έχει καταλάβει πόσο σοβαρή είναι κατάσταση στο ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι; Κανείς δεν έχει καταλάβει ότι οι μαλακίες που μπορεί να λέγονται στον τηλεοπτικό αέρα μπορεί να έχουν συνέπειες στο πως μας βλέπουν οι ξένοι από το εξωτερικό την χώρα μας. Διότι αυτούς τους ξένους τους χρειαζόμαστε για να μας πιστέψουν και να αγοράσουν στο μέλλον τα ομόλογα μας, για να έρθουν να κάνουν επενδύσεις για να έρθουν στα νησιά μας για να αναβαθμίσουμε τον τουρισμό μας. Τελικά αδέρφια στην κατάντια της χώρας έχουμε συμβάλλει σημαντικά αρνητικά και εμείς οι δημοσιογράφοι. Η στρεβλή οπτική μας στα πολιτικά πράγματα φέρνει τρικυμία στις συνειδήσεις όσων μας βλέπουν και μας ακουν. Γι’ αυτό λοιπόν καλό θα ήταν να βγουν στην φόρα και τα δικά μας φορολογικά αμαρτήματα για να πάρει μια γεύση ο κόσμος απ’το ότι ήμαστε το ίδιο αναξιόπιστοι με τους αναξιόπιστους πολιτικούς. Διότι καλοι μου αναγνώστες δεν είναι λίγες οι φορές που υπερβάλλουμε, παραδοξολογούμε, μιλάμε με κούφια λόγια μονο και μόνο για να γίνουμε αρεστοί. Σαν τις μαιμούδες στο τσίρκο. Εν κατακλείδι πρέπει να αποφασίσουμε όλοι εμείς οι έλληνες. Τι θέλουμε να είμαστε; Καπιταλιστές αμερικανοί με όλα τα καλά και τα κακά; Ή νοσταλγοί των σοβιέτ έτοιμοι να κάνουμε την κολεκτιβοποίηση καθημερινό τρόπο ζωής; Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Και ας λέει ο Αλέξης Τσίπρας ότι υπάρχει. Λέει ψέματα και το ξέρει. Όπως ξέρει ότι τούτη η οικονομική κρίση αναδεικνύει και την χρεοκοπία την ιδεολογική της αριστερας. Τριάνταέξι χρόνια μετά την μεταπολίτευση καμία παρέμβαση, καμία ουσιαστική πρόταση για το που πρέπει να πάει αυτή η χώρα. Μόνο κριτική για την κριτική. Μόνο απαιτήσεις για δημιουργία ενός υδροκέφαλου κράτους που θα μοιράζει αριστερά και δεξιά λεφτά και παροχές. Η αριστερά του κυρίου Τσίπρα βρίσκεται στην κατάσταση που είχε περιέλθει το 1990. Συνομιλεί πολιτικά με την δεξιά. Σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες και δηλώνει την ύπαρξη της με κραυγές. Εκεί και αν μιλάμε για παθογένεια και κρίση. Περνάμε μια σκοταδιστική περίοδο αδέρφια. Τα οικονομικά μας δεν πάνε καλά. Ποιοι φταίνε γι’ αυτό το ξέρουμε και πρέπει να τους τιμωρήσουμε. Η τιμωρία όμως πρέπει να αγγίξει και εμάς γιατί και εμείς ρίξαμε νερό στον μύλο που δημιούργησε την κρίση της οικονομίας. Πριν φτάσουμε όμως στο στάδιο της κάθαρσης, πρέπει να βρούμε την λύση του δράματος. Πρέπει να αποφασίσουμε ειλικρινά τι είμαστε, ποιοι είμαστε και με ποιους είμαστε. Μεοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν. Μ’ ακούτε συνδικαλισταράδες και τηλεμαιντανοί εργατολόγοι;